Γράμμα στη Μάννα ΕΡΤ, από μια Συμβασιούχο της

Αγαπημένη μου Μάννα

ΕΡΤ,

Μου Μήνυσες σήμερα,

από το Κρεββάτι σου της Πάλης και της Υπομονής,

όπου Ψυχορραγείς από την Τρίτη που μας πέρασε,

να γράψω κάτι για την Αγάπη μας..

Γνωρίζεις ότι, εγώ δεν ήμουνα

απ’ τα «Αναγνωρισμένα» σου Παιδιά..

απ’ τα Παιδιά σου, τού «για πάντα»..

Απεναντίας,

εμείς οι Δυό

είχαμε πάντα μια Σύμβαση Κοντή,

να Κρέμεται ανάμεσά μας,

που κάθε φορά που Κόντευε να Τελειώσει,

Μουντζούρωνε Όρεξη, Ελπίδα, Μέλλον, Προοπτικές

Μουντζούρωνε Χαρτομάνδηλα,

Μα

ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ..

Κάθε Φορά,

που Κόντευε να τελειώσει,,

τα τελευταία 10 χρόνια για μένα,

14 για άλλον συνάδελφό μου, 18 για άλλον,

Μουντζούρωνε Ανθρώπους..

«ΟΙ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ ΤΗΣ ΕΡΤ»..

Μουντζουρωμένη Ιστορία κι Αυτή..

Μπερδεμένη  πάντα

μέσα σε διπλά Μηνύματα,

σε Αμφισημίες και Κυκλοθυμισμούς..

«Εσένα ποιος άραγε να σ’ έφερε;»

«Αυτός ποιανού να είναι;»

« Ποιος μας κουβάλησε τούτον εδώ ρε παιδιά;»

και πάει λέγοντας..

Κουρασμένη Ιστορία..

Όσο Κουρασμένα και τα περισσότερα Παιδιά

της «Σύμβασης με το Σταγονόμετρο» ..

Τα «Παιδιά με τα Πρησμένα πόδια»

όπως πάντα μας έλεγα..

«Τα Παιδιά των Διαδρόμων της ΕΡΤ»,  

που έτρεχαν Μέρα –Νύχτα

με το Στίγμα αυτό του «ποιος τον έφερε αυτόν»

στην Πλάτη,

με Άγχος  Υπευθυνότητα και Αυτοθυσία,

και πολλές Φορές ΑΠΛΗΡΩΤΑ,

για να Βγαίνει ένας ΑΕΡΑΣ

Καθαρός, Άμεμπτος,

και Προσήκων

στο Μεγαλείο

μιας Δημόσιας Τηλεόρασης

κι Αντάξιος της Ιστορίας

Αυτής της Πατρίδας..

Δεν ήμασταν Μόνοι μας..

Μη σκεφτείς ποτέ ότι ήμασταν μόνοι μας.

Και λόγια κακεντρεχή ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ:       

Οι Μόνιμοι Συνάδελφοί μας

(και ήταν Πολλοί..)

που έτρεχαν κι Εκείνοι μαζί μας

απ’ τ’ Άγρια Χαράματα,

ως τις Βαθειές τις Νύχτες,

ήταν

απ’ τα «Άλλα» τα Παιδιά με τα Πρησμένα Πόδια

απ’ τα «Άλλα» τα Παιδιά των Διαδρόμων:

Αυτά που Έτρεχαν ΚΑΘΑΡΑ από ΜΕΡΑΚΙ

από ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟ

από ΦΙΛΟΤΙΜΟ και την ΊΔΙΑ ΑΓΑΠΗ:

Τα Μόνιμά σου τα Παιδιά,

Μάννα μας,

τ’ Αναγνωρισμένα σου:

Αυτά που Έδιναν Κουράγιο πάντα

και σ’εμάς,

τα «μη Αναγνωρισμένα» σου..

(βλέπεις, το «Θρίλερ του Συμβασιούχου»,

το’ χαν περάσει κι  εκείνα, επί χρόνια..)

Κι ήμασταν Όλοι ΕΝΑ.

ΠΟΤΕ δεν Ένοιωσα Παρείσακτη,

ποτέ Προσωρινή ή Διαφορετική,

δίπλα σ’ Αυτά σου τα Παιδιά..

Και σου’ πα:

Είναι ΠΟΛΛΑ..

Όμως,

δεν ξέρω πόσα πια είν’ εκείνα

τ’ «άλλα»  μόνιμά σου παιδιά,

πού’χεις Κρυμμένα

σε Συρτάρια, Ψυγεία,

Καταψύκτες κι Ακριβά Σεντούκια..

Δε Θέλω το Κακό τους..

Κανείς δεν ήθελε το Κακό τους..

Όλοι όμως θέλαμε πάντα

να Μάθουμε Ποια και Πόσα πια,

ήταν αυτά τα παιδιά σου,

που μάλλον εκείνα ήθελαν

..το Κακό σου..

Και σε κάθε Συνέλευσή μας,

σε κάθε Σύνταξη  Ψηφισμάτων και  Αιτημάτων

για τις Απεργιακές μας Κινητοποιήσεις,

τα Μνημονεύαμε αυτά σου τα παιδιά,

Μάννα,

«τα Κρυμμένα» σου:

Τα Μνημονεύαμε

..πρώτα πρώτα

Μα δε θέλαμε το Κακό τους..

ΚΑΘΑΡΣΗ ΘΕΛΑΜΕ ΜΑΝΝΑ.

ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΖΗΤΑΓΑΜΕ ΠΑΝΤΑ..

Και δεν ερχότανε αυτή..

Πώς μπορείς να Σκουπίσεις

και να Καθαρίσεις ένα Τραπέζι

με Βρώμικα Χέρια;

Και πώς μπορείς να Κόψεις και να Μοιράσεις

ένα Καρβέλι Ψωμί,

με Οδοστρωτήρα;;

Γκρεμίστηκες τώρα Μάννα.. Έπεσες κάτω

Αγωνιάς και Χαροπαλεύεις..

Κι εγώ,

η Κόρη σου η «μη Αναγνωρισμένη»

μέσ’ απ’ τα στεγνά μου πια Μάτια,

κι απ’ το πιο Βαθύ Φύλλο της Καρδιάς μου,

ένα μονάχα Λόγο θα σου πω

και βάστα τον.

Κι αν τελικά Φύγεις

και μας Αφήσεις,

κι Ανέβεις στο Θεό

της Δικαιοσύνης,

πες του το κι Αυτουνού

να πάρει τα Μέτρα του:

ΟΙ ΑΔΙΚΕΣ ΘΥΣΙΕΣ,

όσο πιο Μεγάλες είναι,

(σαν τη Δική σου τώρα..)

τόσο πιο

Βρώμικες, Ειδεχθείς,

Δύσοσμες και Αποκρουστικές

Εμφανίζονται..

Μα έτσι είναι

.. και η Κοπριά.

ΚΑΙ Η ΚΟΠΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΠΑΣΜΑ..

..ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΟΦΟΡΙΑ..

Αρκεί,

Να Χρησιμοποιηθεί ΣΩΣΤΑ,

και ΚΑΙΡΙΑ..

Πες του το σε Παρακαλώ,

άμα τελικά Πεθάνεις..

Μα άμα Ζήσεις,

Έχε το πια στο Νου σου

κι ΕΣΥ ΜΑΝΝΑ..

*..για να’σαι

Μάννα Καλή..

Λουίζα  Αλούπη